Ο Σακχαρώδης Διαβήτης, μία μείζονα αιτία νοσηρότητας και θανάτων παγκοσμίως, είναι υπεύθυνος για το αυξανόμενο ποσοστό των εξόδων για την εθνική υγεία. Η ινσουλίνη είναι απαραίτητη για μία σημαντική μειονότητα ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη και περίπου 5 εκατομμύρια Αμερικανών λαμβάνουν ενέσεις ινσουλίνης καθημερινά. Μία ευρεία γκάμα υποδόριων ινσουλινών είναι διαθέσιμες, πολλές από τις οποίες χορηγούνται με τη μορφή πένας (σε συσκευασία που μοιάζει με στυλό-πένα) και πολύ λεπτές βελόνες, με αποτέλεσμα να αυξάνουν σημαντικά την άνεση και την ευκολία της θεραπείας με ινσουλίνη. Ωστόσο, μελέτες δείχνουν σημαντική αντίσταση στην θεραπεία με ινσουλίνη τόσο από τη μεριά των ασθενών κυρίως με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 ( δηλαδή το διαβήτη που εμφανίζεται σε μεγαλύτερη ηλικία) όσο και των ιατρών που φροντίζουν αυτούς τους ασθενείς Η αντίσταση στη χρήση της ινσουλίνης προκαλείται κυρίως λόγω του φόβου για υπογλυκαιμίες από τη χρήση της ινσουλίνης, για τον πόνο κατά τη χορήγηση της ένεσης καθώς και την αύξηση του σωματικού βάρους. Οι πιο νέοι και οι πιο ηλικιωμένοι ασθενείς είναι λιγότερο πιθανό να αποδεχτούν την θεραπεία με ινσουλίνη και αυτό αποτελεί πρόκληση για τους θεράποντες ιατρούς που κρίνουν σκόπιμη και απαραίτητη την ινσουλίνη ως θεραπεία για τους ασθενείς αυτούς. Αν και το εμπόδιο της αντίστασης των ασθενών στην λήψη της ινσουλίνης μπορεί να καμφθεί με κατάλληλη εκπαίδευση, παρόλα αυτά γίνονται συνεχώς προσπάθειες να αναπτυχθεί ινσουλίνη για λήψη από το στόμα, από τη μύτη (ρινική) και από τους πνεύμονες (εισπνεόμενη) οδηγούμενες από την επιθυμία των ασθενών να αποφεύγουν τις υποδόριες ενέσεις. Η ινσουλίνη είναι σωτήρια για τη ζωή του ασθενούς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, μία νόσος που χαρακτηρίζεται από αποτυχία των β-κυττάρων του παγκρέατος να εκκρίνουν ινσουλίνη και επομένως να μειώσουν την γλυκόζη (σάκχαρο) στο αίμα. Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 παρουσιάζουν μειωμένη δράση της εκκρινόμενης από το πάγκρεας ινσουλίνης και προοδευτικά μειωμένη έκκριση αυτής. Έτσι, τελικά έχουν και αυτοί έλλειψη ινσουλίνης σε κάποιο στάδιο, συνήθως αργότερα στην πορεία της νόσου.Η δυσκολία στην χορήγηση της εισπνεόμενης ινσουλίνης προκύπτει καταρχήν από το γεγονός ότι φάρμακα που χορηγούνται με εισπνεόμενες συσκευές με τη μορφή σκόνης δεν έχουν υψηλή ακρίβεια στη δόση χορήγησης που επιτυγχάνεται και υπάρχουν σημαντικές διακυμάνσεις από δόση σε δόση. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό σε ένα φάρμακο όπως η ινσουλίνη που απαιτεί σχετική ακρίβεια και σταθερότητα στην δόση που χορηγείται κάθε φορά.Μετά από χρόνια μελετών, το 2007 για πρώτη φορά εδόθη από τον Οργανισμό Τροφών και Φαρμάκων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ( U.S. Food and Drug Administration) η έγκριση για την πρώτη εισπνεόμενη ινσουλίνη με την εμπορική ονομασία "Exubera" με ένδειξη για θεραπεία ως προγευματική ινσουλίνη σε σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 ή 2 (δηλαδή ινσουλίνη που γίνεται πριν από κάθε κύριο γεύμα για να μειώσει την αύξηση της γλυκόζης του αίματος που προκαλείται από αυτό), αντικαθιστώντας έτσι τις 3 ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα. Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία της, η φαρμακευτική εταιρεία αποφάσισε να την αποσύρει από την αγορά για οικονομικούς λόγους. Η παραγωγή της κρίθηκε ασύμφορη, έχοντας περισσότερα έξοδα από έσοδα από τη διάθεση της. Βασικός ανασταλτικός παράγων ήταν η διστακτικότητα των ασφαλιστικών ταμείων διεθνώς και κυρίως χωρών με μεγάλο αριθμό διαβητικών ασθενών (όπως η Γερμανία, η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής) να συνταγογραφήσουν το "Exubera".Στις 27 Ιουνίου του 2014, ο Οργανισμός Τροφών και Φαρμάκων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ( U.S. Food and Drug Administration) ενέκρινε την νέα, ταχείας δράσης ινσουλίνη με το εμπορικό όνομα "Αfrezza" που θα χορηγείται σε εισπνεόμενη μορφή πριν από κάθε γεύμα με σκοπό τη ρύθμιση της γλυκόζης που αυξάνει με τα γεύματα. Η ινσουλίνη αυτή θα πρέπει να συνδυάζεται με τη μακράς δράσης βασική ινσουλίνη, η οποία διατηρεί χαμηλή τη γλυκόζη ολόκληρο το 24ωρο, ανεξαρτήτως γευμάτων. Η έγκριση δόθηκε μετά από μελέτες που περιέλαβαν 3.017 ασθενείς, από τους οποίους οι 1026 είχαν σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και οι 1.991 ασθενείς σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Η νέα αυτή εισπνεόμενη ινσουλίνη δεν πρέπει να χορηγείται: -σε διαβητική κετοξέωση (οξεία επείγουσα κατάσταση απορρύθμισης του σακχάρου που συμβαίνει κυρίως σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1) -σε ασθενείς ενεργούς καπνιστές -σε ασθενείς με χρόνια πνευμονική νόσο, όπως χρόνια πνευμονοπάθεια, άσθμα επειδή προκαλεί σπασμό των βρόγχων σε αυτούς τους ασθενείς. Οι πιο συχνές παρενέργειες αυτής της νέας εισπνεόμενης ινσουλίνης είναι: -υπογλυκαιμία ( αυτό ισχύει για όλες τις ινσουλίνης) -ερεθισμό του φάρυγγα, φαρυγγαλγία και βήχα (λόγω του εισπνεόμενου τρόπου χορήγησης) - βρογχόσπασμο, σε ασθενείς με άσθμα και χρόνια πνευμονοπάθεια. -καπνιστές Μοιραστείτε το άρθρο